LYDIA

I.

LYDIA

amica Horatii, cuius in Odis saepe meminit.

II.

LYDIA

purpurae venditrix, quae omnium prima in urbe Philippis Euangelium amplexa est, et Paulum ac Silam hospitio accepit. Act. c. 16. v. 14.

III.

LYDIA

regio Asiae min. Croeso Rege, et Pactolo aurifero flumine notissima, quae flexuosis Maeandri am nis recursionibus perfusa, super Ioniam procedit, Phrygiae ab exortu Solis vicina, ad Sept. Moesiae, Meridianâ parte Cariam amplectens. Baudr. erat, inter Phrygiam magn. ad Ort. et Bor. Lyciam ad Mer. et Ioniam ad Occ. quae sub ipsa aliquando comprehensa fuit, nunc Carasia. Ioh. Marsham. Troadis regio, post eversam urbem, a vicinis Phrygibus occupata, etiam Phrygia dicta est. Τὰ δὲ φρύγια καὶ τὰ Λύδια δυβδίακριτα, παραπίπτοντα εἰς ἄλληλα, Phrygiae et Lydiae partes, inter se concurrentes, discerni nequeunt, et Strab. l. 10. et. 13. Unde poetae maxime Tragici, et Troas et Mysos et Lydos, ap pellant Phrygas, Idem, l. 14. Vide eum Canone Chron. ad Sec. XII. Eius fluvii Caycus, hodie Chimacht et Girmasti, Hermus, nunc Sambat, Pactolus, ut dictum, hodie Chias aut Chiari. Montes Sipylus, Timolus, Mimas, etc. Urbes Sardes, Regia, Philadelphia, Thyatira, etc. Regnum Lydiae quod inter vetustissima, primo sub Atyadis, quorum primus Lydus Atyis fil. exin sub Heraclidis, quorum Dynastiam condidisse Argontem, Herculis fil. ferunt, sicque ab Heraclidis administratum, usque ad Candaulem, 22. Regem, quo Occiso a Gyge, A. M. 1340. et U. C. 40. Periodi Iul. 4000. successit Mermnadarum fam. e qua primus Gyges, Ardi, Saliatte, Halyatte, Croeso se mutuo sequentibus, donec hic a Cyro victus captus est, An. Regni 14. et U. C. 210. Ita sub Persis, Graecis, Rom. fuit, hodie Turcarum imperio subest. Lydia dicta a Lyde Atyos fil. an potius a Lud, fil. Sem, Ies. c. 66. v. 19. Ier. c. 46. v. 10. Ezech. c. 27. v. 10. etc. 30. v. 5. cum antea Maeonia vocaretur. Virg. Georg. l. 4. v. 210.

Praeterea Regem non sic Aegyptus et ingens

Lydia, etc. ———

Huius reg. incolae Lydi dicuntur, qui Herod. l. 1. c. 7. primi aurum, argentumque signârunt. Horum improbitas maxime abiit in proverbium, Lydi mali, apud Athen. Hi capita mitrâ Prop. l. 3. Eleg. 17. v. 30. et flammeis muliebribus ornare solebant, unde in effeminatos ortum est Proverbium, Lydio more apud Suid. Lydius lapis (qui et Heracleus ab Heraclea urbe Lydiae) in proverbio est apud Theophrast. l. de Nat. lap. de homine acri ingenio praedito, nam hic lapis aurum, et argentum arguit, quale sit. Lydorum currus in certaminibus erant adeo veloces, ut proverbio sit, Currus Lydius. Et apud Plutarch. Iuxta Lydium currum curris, dicitur de eo, qui longe ceteris in aliqua re inferior est. Lydos quoque equitatu ceteris praefert Herod. l. 1. c. 79. quos non aliter, quam ex equo, pugnare scribit, Tac. Ann. l. 4. c. 55. Hi cibis opiparis, et cupediis operam dabant, ut Caryca Lydorum in adagium abierit, apud Athen. l. 12. c. 2. Caryca enim genus cibi erat apud illos, ex variis lautitiis, sanguineque confectum. De quibus etiam in voluptuosos, Lydus cauponatur apud Herod. legitur. Tantae quoque libidinis notabantur, ut Lydus in Meridie, de homine insatiatae libidinis proverbialiter diceretur. Lud in sacris Scripturis vocari, scribit in suo apparatu Biblico Ar. Montan. Vide Ioseph. Antiqq. l. 1. c. 6. Herod. l. 1. c. 93. Plin. l. 5. c. 29. Strab. l. 15. p. 628. Leunclav. in pand. Turc. Cluv. et Magin. Geograph. uti de tribus, trium Dynastiarum supra indigitatarum conditoribus in vocibus Aiys vel Lydis, Argon, Gyges. Tac. Ann. l. 3. c. 61. Ovid. Met. l. 6. v. 146. In Italiam coloniam deduxêre, unde Thusci, Virg. Aen. l. 2. v. 781. ubi Lydium Tibrim vocat Lucan. Civ. Bell. l. 9. v. 190. Tibull. l. 4. Eleg. 1. v. 199. Strabo l. 5. c. p. 219. Herod. l. 7. c. 74. Dion. Halic. l. 1. p. 21. et 22. Iustin. l. 13. c. 4. Nic. Lloyd. Addo, quod apud eosdem inaurium usus fuit. Unde apud Xenoph. Α᾿ναβάσ. 5. narrat quidam, se vidisse aures Apollonidis, quae ambae essent, instar Lydorum perforatae. Vide supra. Hinc Lydiaca, nomen libri gentis huius Historiam complexi, auctore Xantho Lydo, an Dionysio Scythobrachione? de quo vide Casaub. Animadvers. in Suet. de Gramm. et Rhetor. p. 733.